Na przykładzie dziejów rodziny Liebiegów można przedstawić ekspansję przemysłu i jego wpływ na kształtowanie miasta, nowego stylu życia i kultury. Liebiegowie pozostawili niezatarte piętno na obliczu libereckiej architektury, ponieważ byli nie tylko sprytnymi przedsiębiorcami, ale również oświeconymi budowniczymi i hojnymi mecenasami. 
Założycielem dynasti tekstylnych przedsiębiorców był Johann Liebieg starszy (1802-1870) pochodzący z Broumova we wschodnich Czechach, który przybył do miasta w 1818 roku. Swoją uporczywością i ciężką pracą zamienił się z prostego sukiennickiego rzemieślnika, poprzez drobnego sklepikarza, w jednego z najbardziej docenianych przemysłowców w królestwie. Nie ograniczał on swojej działalności tylko do produkcji tekstylnej i Liberca. Z liberecką fabryką Johann Liebieg&Co, ściśle związana jest budowa osiedla dla pracowników zwana miasteczkiem Liebiega.
| Typ | Temat | Charakter | Odpowiedni dla | Typ:Wystawa | Temat:Jiný typ akce | Charakter:Lokalne | Odpowiedni dla:Spokojny urlop |
|---|
| Kiedy | Gdzie | Wstęp |
|---|---|---|
| KiedyPoczątek: (pt) 14. Czerwiec Koniec: (nie) 13. Październik | GdzieGaleria Regionalna Liberec - Łáźnia | Wstępnieokreślony |
| Więcej informacji tutaj: www.ogl.cz | ||
Kontakt dla podmiotu
GSM:+420 723 588 829Telefon:+420 485 106 325E-mail:oblgal@ogl.czWeb:www.ogl.czwww.facebook.com/OblastniGalerieLiberecDagmar Šubrtová (*1973) je umělkyně, která vychází z čisté materiálové sochařské práce. Narodila se v Duchcově v severních Čechách, dlouhodobě žije a tvoří na Kladensku. Jako umělkyně a kurátorka pracuje nejčastěji s fenoménem site-specific (tedy vždy originálně vytvořené dílo přímo pro dané místo), kdy se snaží nacítit hmotu a prostor spolu s jeho transformací. Její umělecká práce je neodmyslitelně spojena s krajinným postindustriálním rázem, kde se těžilo či ještě těží uhlí, a působením těžby na její okolí. Černá i hnědá hornina – uhlí –, která je v dnešní době vnímána negativně, tvoří v jejích pracích důležitou esenci.
Jako kurátorka v období 2002–2010 vedla Galerii Mayrau v Hornickém skanzenu v bývalém hlubinném dole Mayrau u Kladna. A právě sem se znovu s autorkou vydáváme. Do popředí jejího zájmu přichází fascinace uhelnými haldami, jejich specifičností pro okolí – faunu a flóru – přinášejícími bohatý ráz postindustriální krajině. Autorka zkoumá sílu přírody a zároveň předkládá skutečnost převahy unifikované krajiny.
Wpływ na rozwój miasta mieli: założyciel dynasti- budową domu robotniczego, jego potomkowie- córka Maria Liebieg (1835-1914)- zapoczątkowaniem budowy zaplecza socjalnego dla dzieci pracownic i kościoła św. Wincentego á Paulo, częściowo syn Johann Liebieg młodszy (1836-1917) oraz przede wszystkim wnuk Theodor Liebieg młodszy (1872-1939). Rodzina wybudowała dla siebie trzy reprezentacyjne budynki- willę Johanna Liebiega młodszego, willę Theodora Liebiega młodszego oraz willę syna założyciela Heinricha Liebiega (1839-1904), który jest dzisiaj przede wszystkim znany jako kolekcjoner i mecenas. On również zlecił wybudowanie restauracji z wieżą widokową znaną dzisiaj jako Liberecká výšina.
Bratr Johanna starszego, Franz Liebieg starszy (1799–1878) w 1831 roku zrezygnował z działalności w przedsiębiorstwie z powodu choroby. Po powrocie do zdrowia otworzył własną firmę w Vesci. Do jego zasług należy postawienie grobowca na terenie byłego miejskiego cmentarza. Jego potomkowie znani są przede wszystkim jako hojni darczyńcy na rzecz budowy nowego ratusza w 1893. Syn Ludwig Liebieg (1846-1909) w 1881 roku kupił dom nr 20/V w dzisiejszej ulicy 8 marca zbudowany przez Adolfa Schmidta według projektu Gustawa Sachersa postawionego na miejscu starej poczty. Na szczycie domu widoczny jest rodzinny herb.
Johann Liebieg starszy i Franz Liebieg starszy za swoje zasługi w branży przemysłowej zostali odznaczeni tytułem szlacheckim- pierwszy z nich uzyskał dziedziczny tytuł barona, drugi został pasowany na rycerza. Liebiegowie współpracowali z grupą architektów i budowlańców zarówno libereckich jak i zagranicznych. Najowocniejszą współpracę nazwiązali jednak z norymberskim architektem Jakobem Schmeissnerem, który jest słusznie nazywany ich nadwornym architektem.