Osiedle pracownicze wybudowane w bezpośrednim sąsiedztwie fabryki powstawało od połowy XIX w. do lat dwudziestych XX w. Jest nienaruszenie zachowanym przykładem planowanej fabrycznej budowy na zasadzie miast ogrodowych. Jego unikatowość związana jest przede wszystkim z delikatnym wkomponowaniem do naturalnej scenerii, którą doskonale uzupełniło swym charakterem i stworzyło malowniczą całość. 

Pierwszym etapem pracy dążącym do zakwaterowania robotników, było postawienie domu kotażowego w latach 1853-1855 na ulicy Svatopulkowej (obecnie w dużej mierze zniszczony). W jego sąsiedztwie od lat sześćdziesiątych XIX w. zaczęto budować socjalne zaplecza dla dzieci tzw. Vincentina, które w latach 1884-1888 uzupełnił kościół św. Vincenta á Paulo, projektu wiedeńskich architektów Richarda Jordana i Josefa Schmalzhofera. 

W latach 1906-1908 zbudowano cztery domy mieszkalne i żłobek według projektu Ernsta Schäfra w stylu secesji geometrycznej. Kluczowym twórcą i duchowym ojcem ogólnej koncepcji osiedla był Jakob Schmeissner, którego pomysły realizował Richard Wojatschek. Centrum osiedla tworzy plac Pod Bramą, wybudowany w latach 1911-1912,  którego główną cechą stał się dom (nr 440/IV) z wieżyczką. 

Domy na placu, oprócz mieszkania zapewniały również obywatelskie potrzeby.  Na parterze domów z arkadami znajdowały się sklepy oraz karczma "U miasta Bromova" W obszarze osiedla znajdowała się również żeńska szkoła (nr 455/IV ) i bursa (nr 498/IV ). Osobliwą grupę domów stworzyły trzy wille przeznaczone dla kadr kierowniczych (nr 446/IV, 445/IV (568/IV), 436/IV), projektu libereckiego architekta Oskara Rösslera z lat 1911-1914 na ulicy Klicperowej. Osiedle stopniowo się rozrastało aż do roku 1929. Należy zwrócić uwagę przede wszystkim na drzwi obiektów, które są przykładami mozolnej pracy rzeźbiarzy.

• Liberec - po stopách Liebiegů (CZ, EN, DE, PL) [Liberec-brozura Architektura-A6-OK.pdf | 4.47 MB | application/pdf]