Na przykładzie dziejów rodziny Liebiegów można przedstawić ekspansję przemysłu i jego wpływ na kształtowanie miasta, nowego stylu życia i kultury. Liebiegowie pozostawili niezatarte piętno na obliczu libereckiej architektury, ponieważ byli nie tylko sprytnymi przedsiębiorcami, ale również oświeconymi budowniczymi i hojnymi mecenasami. 
Założycielem dynasti tekstylnych przedsiębiorców był Johann Liebieg starszy (1802-1870) pochodzący z Broumova we wschodnich Czechach, który przybył do miasta w 1818 roku. Swoją uporczywością i ciężką pracą zamienił się z prostego sukiennickiego rzemieślnika, poprzez drobnego sklepikarza, w jednego z najbardziej docenianych przemysłowców w królestwie. Nie ograniczał on swojej działalności tylko do produkcji tekstylnej i Liberca. Z liberecką fabryką Johann Liebieg&Co, ściśle związana jest budowa osiedla dla pracowników zwana miasteczkiem Liebiega.
Willa Theodora Liebiega młodszego
← WróćRomantyczny budynek, przypominający stylem średniowieczny z elementami nowoczesnej szlacheckiej siedziby powstał w latach 1897-1912. Pierwszym etapem budowy kierowanej przez Adolfa Bürgera, w latach 1897-1898, była środkowa część i północno zachodnie skrzydło z muru pruskiego zaprojektowane przez wiedeńskiego architekta Humberta Walchera von Molthein. Między 1904-1906 rokiem powstała prostopadła przybudówka do muru pruskiego, a sześć lat później do domu dobudowano wschodnie skrzydło. Autorem przybudówek byl norymberski architekt Jakob Schmeissner. Udział w budowie, oprócz Adolfa Bürgra mieli lokalni budowniczowie Ernst Schäfer i Richard Wojatschek. W ogrodzie znajduje się oryginalny garaż z lat 1904-1906 z wieżą paliwową.
Ciekawostki:
- W 1893 roku Theodor Liebieg jr. kupił samochód Benz Victoria, stając się pierwszym zmotoryzowanym w Czechach i trzecim w Austro-Węgrzech. Na willi znajduje się płyta pamiątkowa przypominająca to wydarzenie.
- W 1904 roku do willi dobudowano „dom samochodowy”, prawdopodobnie pierwszy w Europie Środkowej. Na parterze znajdował się garaż, kanał, umywalnia, warsztat i toaleta, a na piętrze mieszkał kierowca. Budynek był także wyposażony w wieżę przeznaczoną do magazynowania paliwa. Obiekt ten znajduje się za ogrodem.
- Liberec - po stopách Liebiegů (CZ, EN, DE, PL) [Liberec-brozura Architektura-A6-OK.pdf | 4.47 MB | application/pdf]
- Průvodce_CZ [Liebiegova_vila_CZ.pdf | 1.87 MB | application/pdf]
- Reiseleiter_DE [Liebiegova_vila_DE.pdf | 1.87 MB | application/pdf]
Wpływ na rozwój miasta mieli: założyciel dynasti- budową domu robotniczego, jego potomkowie- córka Maria Liebieg (1835-1914)- zapoczątkowaniem budowy zaplecza socjalnego dla dzieci pracownic i kościoła św. Wincentego á Paulo, częściowo syn Johann Liebieg młodszy (1836-1917) oraz przede wszystkim wnuk Theodor Liebieg młodszy (1872-1939). Rodzina wybudowała dla siebie trzy reprezentacyjne budynki- willę Johanna Liebiega młodszego, willę Theodora Liebiega młodszego oraz willę syna założyciela Heinricha Liebiega (1839-1904), który jest dzisiaj przede wszystkim znany jako kolekcjoner i mecenas. On również zlecił wybudowanie restauracji z wieżą widokową znaną dzisiaj jako Liberecká výšina.
Bratr Johanna starszego, Franz Liebieg starszy (1799–1878) w 1831 roku zrezygnował z działalności w przedsiębiorstwie z powodu choroby. Po powrocie do zdrowia otworzył własną firmę w Vesci. Do jego zasług należy postawienie grobowca na terenie byłego miejskiego cmentarza. Jego potomkowie znani są przede wszystkim jako hojni darczyńcy na rzecz budowy nowego ratusza w 1893. Syn Ludwig Liebieg (1846-1909) w 1881 roku kupił dom nr 20/V w dzisiejszej ulicy 8 marca zbudowany przez Adolfa Schmidta według projektu Gustawa Sachersa postawionego na miejscu starej poczty. Na szczycie domu widoczny jest rodzinny herb.
Johann Liebieg starszy i Franz Liebieg starszy za swoje zasługi w branży przemysłowej zostali odznaczeni tytułem szlacheckim- pierwszy z nich uzyskał dziedziczny tytuł barona, drugi został pasowany na rycerza. Liebiegowie współpracowali z grupą architektów i budowlańców zarówno libereckich jak i zagranicznych. Najowocniejszą współpracę nazwiązali jednak z norymberskim architektem Jakobem Schmeissnerem, który jest słusznie nazywany ich nadwornym architektem.