Na przykładzie dziejów rodziny Liebiegów można przedstawić ekspansję przemysłu i jego wpływ na kształtowanie miasta, nowego stylu życia i kultury. Liebiegowie pozostawili niezatarte piętno na obliczu libereckiej architektury, ponieważ byli nie tylko sprytnymi przedsiębiorcami, ale również oświeconymi budowniczymi i hojnymi mecenasami. 
Założycielem dynasti tekstylnych przedsiębiorców był Johann Liebieg starszy (1802-1870) pochodzący z Broumova we wschodnich Czechach, który przybył do miasta w 1818 roku. Swoją uporczywością i ciężką pracą zamienił się z prostego sukiennickiego rzemieślnika, poprzez drobnego sklepikarza, w jednego z najbardziej docenianych przemysłowców w królestwie. Nie ograniczał on swojej działalności tylko do produkcji tekstylnej i Liberca. Z liberecką fabryką Johann Liebieg&Co, ściśle związana jest budowa osiedla dla pracowników zwana miasteczkiem Liebiega.
Miasteczko Liebiega
Kontakt
– niedostępne –
Miasteczko Liebiega
Tekstylni baronowie - Liebiegowie - potrzebowali dla swojego ówczesnego imperium wielu robotników, którymi się także opiekowali. W pobliżu fabryki więc od połowy XIX wieku do lat 20. XX wieku wyrosło osiedle pracownicze określane poetycką nazwą Miasteczko Liebiega. Kolonia jest ograniczona wzgórzem Perštýn i ulicą Svatoplukova, gdzie znajduje się najstarsza część, a także ulicami Andělčina, Klicperova, Gollova, Mikulášská, Plátenická, Na Zátočí oraz placem Náměstí Příbramské i Pod Branou.
Miasto w mieście
Kolonia była w rzeczywistości swego rodzaju „miastem w mieście“ i do pewnego stopnia była samowystarczalna. W miasteczku znajdowała się szkoła, przedszkole, żłobek, kościół i remiza strażacka, były też pralnie, karczma, a na parterze domów z arkadami mieściły się sklepiki (dziś już ich nie ma). Z jednej strony wszystko to ułatwiało życie mieszkańcom, a z drugiej było bardzo korzystnym przedsięwzięciem Theodora Liebiega. W ten sposób zapewnił sobie, że jego pracownicy nie tylko u niego zarabiają pieniądze, ale także u niego je wydają. Osiedle stopniowo rozrastało się do 1929 roku. Na szczególną uwagę zasługują drzwi poszczególnych obiektów, które są przykładem żmudnej pracy snycerskiej. Historyczny urok domów wplecionych w pagórkowaty teren do dziś urzeka mieszkańców, turystów i filmowców – zachęcamy do spaceru po mieście, by się o tym przekonać.
Dom Pod Branou
Głównym punktem orientacyjnym całej dzielnicy był Plac Teodora - dzisiejszy plac Pod Branou, którego symbolem jest dom o tej samej nazwie.
Domovina
Miejsce powstało jako małe osiedle po drugiej stronie wzgórza Perštýn w latach 1916-1921 i było przeznaczone głównie dla weteranów I wojny światowej z fabryki Liebiega.
Vincentinum
Budynek pierwotnie służył jako schronisko dla ubogich i dzieci w wieku szkolnym, którymi opiekowały się zakonnice. Budynek jest zbudowany w stylu neoromańskim. Obecnie mieści się tu szkoła specjalna.
Wideo spacer Śladami rozdiny Liebiegów (YouTube, CZ)
- Liberec - po stopách Liebiegů (CZ, EN, DE, PL) [Liberec-brozura Architektura-A6-OK.pdf | 4.47 MB | application/pdf]
Wpływ na rozwój miasta mieli: założyciel dynasti- budową domu robotniczego, jego potomkowie- córka Maria Liebieg (1835-1914)- zapoczątkowaniem budowy zaplecza socjalnego dla dzieci pracownic i kościoła św. Wincentego á Paulo, częściowo syn Johann Liebieg młodszy (1836-1917) oraz przede wszystkim wnuk Theodor Liebieg młodszy (1872-1939). Rodzina wybudowała dla siebie trzy reprezentacyjne budynki- willę Johanna Liebiega młodszego, willę Theodora Liebiega młodszego oraz willę syna założyciela Heinricha Liebiega (1839-1904), który jest dzisiaj przede wszystkim znany jako kolekcjoner i mecenas. On również zlecił wybudowanie restauracji z wieżą widokową znaną dzisiaj jako Liberecká výšina.
Bratr Johanna starszego, Franz Liebieg starszy (1799–1878) w 1831 roku zrezygnował z działalności w przedsiębiorstwie z powodu choroby. Po powrocie do zdrowia otworzył własną firmę w Vesci. Do jego zasług należy postawienie grobowca na terenie byłego miejskiego cmentarza. Jego potomkowie znani są przede wszystkim jako hojni darczyńcy na rzecz budowy nowego ratusza w 1893. Syn Ludwig Liebieg (1846-1909) w 1881 roku kupił dom nr 20/V w dzisiejszej ulicy 8 marca zbudowany przez Adolfa Schmidta według projektu Gustawa Sachersa postawionego na miejscu starej poczty. Na szczycie domu widoczny jest rodzinny herb.
Johann Liebieg starszy i Franz Liebieg starszy za swoje zasługi w branży przemysłowej zostali odznaczeni tytułem szlacheckim- pierwszy z nich uzyskał dziedziczny tytuł barona, drugi został pasowany na rycerza. Liebiegowie współpracowali z grupą architektów i budowlańców zarówno libereckich jak i zagranicznych. Najowocniejszą współpracę nazwiązali jednak z norymberskim architektem Jakobem Schmeissnerem, który jest słusznie nazywany ich nadwornym architektem.